Kom in beweging

Mensen die mij nog van een jaartje of tien terug kennen weten dat ik een fanatieke hardloper was. En als je nog wat jaartjes teruggaat was ik een fanatieke sporter.

Ik ging minstens 4 keer per week naar de sportschool. Bodystep, bodypump, bodyattack en wandelen waren mijn dagelijkse uitlaatkleppen. Heerlijk. Ik voelde mij fit en ik was laat ik het maar eerlijk bekennen zo’n tien kilo lichter als dat ik nu ben op dit moment. Laat ik niet klagen, want de 15 kilo die eraf is ben ik erg blij mee.

Maar toch, ik merk dat ik steeds toch een beetje met heimwee terugdenk aan deze tijd. Het gevoel voornamelijk. Ondanks dat ik goed in mijn vel zit, merk ik wel dat mijn conditie hier en daar te wensen overlaat.

Hoe vaak ik mezelf die spreekwoordelijke schop onder mijn kont al niet heb gegeven. Een aantal nieuwe pogingen gedaan om te beginnen met hardlopen. Maar alle pogingen tevergeefs. Wandelen doe ik wel dagelijks maar het zijn al lang de wandelingen niet meer van vroeger.

De laatste lange wandeling gaat alweer zo’n veertien jaar terug. Toen liep ik voor de laatste keer de Nijmeegse Vierdaagse. Trainde ik met gemak elke zaterdag of zondag.

Hoe gedisciplineerd ik toen was, zo makkelijk schuif ik het nu voor mij uit. En toch is de wens er om weer fit te willen zijn. En laten we eerlijk zijn, ik ben ook geen twintig meer. Nee, ook nog geen tachtig. Maar twee lieve cliënten van mij, dik in de tachtig, zijn echt mijn helden. Mijn voorbeelden hoe ik het later als ik oud ben ook nog wil doen, en dan zal ik er toch nu wat voor moeten gaan doen.

Vorige week was ik bij deze lieve mensen. Mevrouw wilde mij wat kookboeken meegeven want zij kookt niet meer. Onderuit een bruine zware kast moesten ze komen. En huppetee, op de knieën en vervolgens zat ze op haar billen voor de kast. Ik vroeg haar nog: “Zal ik het even voor u doen?”

Maar hoe soepel deze mevrouw weer in de benen kwam, en zelfs met gestrekte benen de grond kon aanraken met haar handen, ik zou het niet soepeler hebben gedaan. Dat zet mij toch echt aan het denken hoor. Er zijn genoeg tachtig plussers die vallen en vervolgens met de brandweer weer opgetakeld moeten worden. En als ik zo door blijf gaan met mijn bewegingspatroon ben ik ook straks tachtig die door een stoere sterke brandweerman opgetakeld moet worden. En als je dit beeld visualiseert is het zo gek nog niet om op je tachtigste in de armen van een stoere, sterke brandweerman te hangen, maar toch, ik kom liever gracieus zelf weer in de benen.

Dus wat mijn plan wordt weet ik nog niet exact, maar dat ik weer in beweging moeten komen lijkt mij wel duidelijk. Ik hoef natuurlijk geen vier keer per week naar de sportschool, ik zou ook niet weten waar ik die tijd vandaan moet halen…( dit is dus een excuus he). Maar wil ik de laatste tien kilo eraf krijgen, dan zal ik toch echt meer tijd en regelmaat mogen vrij maken voor beweging dan de wandelingen die ik nu maak.

En als stok achter mijn deur, ga ik jullie proberen op te hoogte te houden van mijn plan. Dus volg ons op ons instagram HappyHealthyFoodFriends account, want ik neem je me in onze storie.

En let maar op als ik tachtig ben! Dan ben ik dat oude kleine dametje die gracieus achter de rollator danst!

Lieve groet ook namens Babette,
Inge